พวกเราเจอแรงกระตุ้นจากความโกรธจากหลายปัจจัยในชีวิต

ขึ้นรถสาธารณะแล้วหัวเสียให้คนจำนวนมาก

มอเตอร์ไซค์ปาดหน้าบนถนนทำให้อารมณ์เดือดพล่าน

เข้าไปสอบถามข้อมูลในหน่วยงานรัฐ

กลับได้รับการตอบกลับด้วยเสียงกระแทกกระทั้น

ไปจนถึงเห็นข่าวพิพาทเขตแดนกับประเทศเพื่อนบ้าน

สิ่งกระตุ้นที่ทำให้เราโกรธทำให้สมองมองมันในฐานะ ‘ภัยคุกคาม’ ร่างกายจึงตอบสนองด้วยความรู้สึก ‘โกรธ’ ซึ่งเป็นภาวะปกติของธรรมชาติมนุษย์ 

แต่นักจิตวิทยาหลายคนก็มองว่าอารมณ์โกรธไม่ใช่เรื่องไม่ดีไปเสียทั้งหมด บางสถานการณ์มันกระตุ้นให้เราลงมือแก้ปัญหา หรือผลักดันให้เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างได้ เพียงแต่หากเราปล่อยให้ความเดือดพล่านเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้เกิดอคติ หรือสมองส่วนเหตุผลทำงานได้ยาก มันจะนำไปสู่การสร้างความเกลียดชัง ก้าวร้าว และพฤติกรรมอันตรายแทน 

ดังนั้น ก่อนที่อารมณ์โกรธจะพุ่งทะลุขีดความควบคุมเราจึงต้องเรียนรู้ที่จะ ‘ดูแลความโกรธ’ เพื่อให้เราตัดสินใจต่อทุกเรื่องได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

เคสซองกา กิสคอมบ์ อาจารย์ด้านสมาธิจาก Headspace มองว่า การหยุดสำรวจตัวเองคือการมีพื้นที่ให้ความรู้สึก พื้นที่นี้จะทำให้เราใจเย็นลงเพื่อไตร่ตรองว่า ความโกรธนี้จะนำพาเราไปสู่อะไร มีมุมมองอะไรที่เราได้เรียนรู้จากความโกรธ มีเรื่องอื่นๆ ที่เราต้องพิจารณาเพิ่มเติม ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไปโดยไม่ทันยั้งคิดบ้างไหม 

ความโกรธไม่ใช่อารมณ์ที่ห้ามกันได้ แต่ต้อง ‘ตระหนักรู้’ ว่ามันกำลังเกิดขึ้น แล้วค่อยๆ ประมวลผลอย่าง ‘มีสติ’ การเรียนรู้จัดการอารมณ์โกรธจึงไม่ใช่แค่การช่วยเหลือตัวคุณเท่านั้น แต่ยังทำให้พวกเราสามารถอยู่ในสังคมแห่งการอดทนอดกลั้น และมีความเป็นผู้ใหญ่ที่ตัดสินใจผ่านเหตุผลมากกว่าอารมณ์ด้วย