เรายังจดจำความรู้สึกนั้นได้ดี 

ความหวาดกลัวในยามที่ได้ยินเสียงพ่อแม่ดุด่าในที่สาธารณะ การบังคับให้ทำในสิ่งที่เราไม่ได้วาดหวังอนาคตไว้เช่นนั้น ความเจ็บปวดที่ไม่เคยทำอะไรถูกต้อง บางคนอาจถึงขั้นตกอยู่ในความทรงจำโหดร้ายจากการถูกทำร้ายทางร่างกาย

คำถามที่ว่าเราสามารถให้อภัยพ่อแม่ได้หรือไม่ จึงไม่เคยเป็นเรื่องง่ายสำหรับใครหลายคน ทั้งกลุ่มคนที่มีความสัมพันธ์กับพ่อแม่แบบ love-hate relationship และกลุ่มคนที่มีบาดแผลร้ายแรงถึงขั้นถูกทำร้ายร่างกาย

หลายครั้งที่คนยังคงตกอยู่ในภวังของคำถามนี้ อาจเป็นเพราะว่าความรู้สึกของการโดนกระทำ ยังไม่ได้รับคำขอโทษหรือพ่อแม่ยังไม่ได้รับรู้ว่าเราเจ็บปวด จึงทำให้ลึกๆ แล้วเรายังรู้สึกไม่ได้รับการตอบสนองทางอารมณ์ อย่างยุติธรรมมากพอ ทำให้การให้อภัยเป็นเรื่องยาก

สำหรับคนที่มีความสัมพันธ์กับพ่อแม่แบบ love-hate relationship คือ มีพื้นที่ที่รับรู้ว่าหลายอย่างที่เขาทำก็เพราะว่ารัก แต่ ‘วิธีการ’ ที่พวกเขาเลี้ยงดูเรานั้น สร้างความเจ็บปวดจนติดเนื้อติดตัวเรา แต่ลึกๆ เราก็รับรู้ว่าความโกรธที่ค้างคาอยู่จนถึงตอนโต ทำให้เกิดเสียงพ่อแม่ก้องดังและวนเวียนอยู่ในความคิด และยิ่งทำให้ความสัมพันธ์แย่ลงบนความไม่เข้าใจกันของทั้งสองฝ่าย

การให้อภัยไม่ใช่แค่เรื่องที่ว่าเราไม่ถือสากับสิ่งที่เขาทำ แต่คือการ ‘บอก’ เขาอย่างเป็นผู้ใหญ่ว่า อะไรคือสิ่งที่เขาทำแล้วเรารู้สึกเจ็บปวดจริงๆ The School of Life ยกตัวอย่างการระบายความอึดอึดใจ ในหนังสือ How to Find the Right Words ไว้ เช่น

จุดมุ่งหมายของข้อความนี้ไม่ใช่แค่การทำให้เขารู้ แต่คือการยืนยันกับตัวเราเองด้วยว่า ความรู้สึกเหล่านี้เกิดขึ้นจริง เราไม่ได้อ่อนแอหรือคิดมากเกินไปจนโทษตัวเอง ข้อความเหล่านี้จึงคล้ายจะเป็นการทวงความยุติธรรมทางความรู้สึกให้ตัวเองด้วย 

หากเราพร้อมที่จะส่งให่พวกเขารับรู้แล้วเขาเข้าใจและอยากแก้ไขมันก็เป็นเรื่องน่ายินดีที่จะทำให้พวกเราปรับความสัมพันธ์ใหม่

แต่หากเขาไม่เข้าใจและต่อว่ากลับมา ก็จงเข้าใจว่า บริบทการเติบโตของเรากับพ่อแม่ไม่เหมือนกัน พวกเขาอาจโตมาในสังคมที่ไม่เชื่อในเรื่องสุขภาพจิต มันเป็นเรื่องที่ ‘เข้าใจ’ ได้ แต่เราไม่จำเป็นต้อง ‘ยอมรับทุกการกระทำ’ ถ้าหากเราไม่พร้อม เพราะเรากับพ่อแม่อาจจะมีวิถีชีวิตไม่สอดคล้องกัน ก็จงเลือกทางเดินให้ตัวเอง และถือว่าจดหมายนั้น คือการปลดปล่อยตัวเองจากอดีตด้วยการยืนยันว่าสิ่งที่เรารู้สึกนั้นสำคัญ แม้ใครไม่เห็น แต่เรามองเห็นมัน และเราจะหาทางเยียวยาความบอบช้ำ เพื่อให้เราได้เป็นตัวเราอย่างเต็มที่