เช้าชามเย็นชาม

หมายเหตุ : เหตุการณ์ทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องแต่ง

คุณเคยเห็นพวกทำงานเช้าชามเย็นชามไหม

คนพวกนี้มักจะทำงานมานานๆ จนความกระตือรือร้นต่างๆ ในชีวิตหายไปเกือบหมด ยิ่งถ้างานที่ทำอยู่มั่นคง เช่นเป็นงานรับราชการที่ไม่สามารถมีใครมาไล่ออกจากตำแหน่งได้ง่ายๆ ด้วยแล้ว ก็แทบไม่มีสิ่งที่เรียกว่า Initiatives หรือการคิดริเริ่มทำอะไรเลย

ก็จะไปคิดริเริ่มทำไมกันเล่า เพราะถ้าคิด ส่วนใหญ่แล้วก็ต้องไปนำเสนอความคิด จากนั้นก็ต้องเปลืองตัวดีเฟนด์ความคิดพวกนั้นอีก ถ้าความคิดถูกเขี่ยตก ก็ถูกมองว่าเจ๋อ เสนอหน้า ซ่านัก แต่เห่ย อะไรทำนองนั้น ซวยไป

แต่แย่กว่านั้นคือ ถ้าความคิดนั้นได้รับการยอมรับ เจ้านายผู้ใหญ่เอาด้วย เผลอๆ คนที่เสนอความคิดก็ต้องทำงานนั้นเอง กลายเป็นว่างานหนักไปอีกจ้า สภาพพพพ แล้วจะให้ทำยังไง

คนพวกนี้ก็เลยได้แต่นั่งรออย่างเดียว หุบศักยภาพเก็บไว้ หุบไปหุบมา ไอ้ที่เคยเป็นคนหนุ่มสาวเต็มไปด้วยพลัง ลงท้ายก็กลายเป็นหุบจนเหี่ยว แล้วก็เน่าคาซากโต๊ะทำงานเก่าๆ เน่าๆ นั่น ไม่มีแพชชั่น ไม่มีไฟ ไม่มีประโยชน์อะไรเลยกับโลกและชีวิตนี้ของทั้งกับตัวเองและผู้อื่น อยู่ไปวันๆ รอวันหยุด จะได้อยู่กับลูกกับผัวกับเมีย ไปถ่ายรูปเล่น กินกาแฟ แล้วก็เรียกสิ่งนั้นว่าการใช้ชีวิต

คนจำพวกนี้คือคนทำงานที่น่ารังเกียจ ไม่สร้างสรรค์อะไรให้กับประเทศชาติหรือสังคมที่ตัวเองอยู่ ได้แต่ดูดกิน แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นไม้ตายซากหรือ Deadwood ที่รอวันผุพัง เกิดมาทั้งชาติ ไม่เคยทิ้งอะไรไว้ให้ใครเลย นอกจากเงินมรดกเล็กๆ น้อยๆ ที่คิดว่าจะเก็บเอาไว้ให้ลูก แต่ด้วยความที่ทำงานไม่เอาอ่าว ลูกเห็นมรดกก็ยังสะท้อนใจว่า ทำไมทำงานมาทั้งชีวิตถึงเก็บได้แค่นี้เอง

ที่แย่ก็คือ คนจำพวกนี้มักเป็นคนฉลาดด้วย แต่ฉลาดแบบหลบใน เพราะฉลาดก็เลยหลบเลี่ยงเกี่ยงงานเก่ง เวลาจะถูกใช้ให้ทำงานอะไรสักอย่าง ก็หาวิธีเกี่ยงมันจนได้ ทำไมไอ้คนนั้นมันไม่ต้องทำ ทำไมไอ้คนนี้มันไม่ต้องทำ แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ที่เจ้านายสั่งให้ทำงาน ก็เพราะอุตส่าห์มองเห็นศักยภาพในตัวไง ส่วนไอ้คนนั้นไอ้คนนี้น่ะ มันเป็นแค่เศษเดนแรงงานที่แทบจะไร้ค่าแล้ว วันๆ ได้แต่นั่งเลียคนโน้นทีคนนี้ที แต่ด้วยระบบประเภทราชการ การไล่คนออกจากตำแหน่งนั้นเป็นเรื่องทำได้ยากมาก เว้นแต่จะทุจริต แต่คนประเภทนี้ก็ไม่ได้ทุจริตอะไร เพียงแค่เกาะระบบกินเป็นเห็บเหาปรสิตเฉยๆ และระบบประเภทราชการก็ยินดีจะเลี้ยงเห็บเหาเหล่านี้เอาไว้ประดับบารมี การกำจัดคนเหล่านี้ออกไปจึงเป็นเรื่องยาก และเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ระบบราชการมันพัง

ใช่ - พังแน่!

คำถามก็คือ เราอยู่ในประเทศแบบไหนกันหรือ ถึงได้ทำให้คนที่เคยเป็นหนุ่มเป็นสาว เคยมีพลัง เคยกระตือรือร้น เคยอยากเปลี่ยนแปลงโลกและสังคม กลายสภาพมาเป็นศพเดินได้ เป็นแค่ Dead Man Walking ในที่ทำงาน อยู่ก็เหมือนไม่อยู่ เพราะไม่มีคุณค่าอะไรเลยในการทำงาน แม้แต่จะรังเกียจตัวเองยังทำไม่เป็น เพราะถูกกล่อมเกลาปลูกฝังมาแล้วว่าให้ทำงานแค่ที่พออยู่ได้เท่านั้น เกาะเก้าอี้ไว้ให้มั่น ทำงานปีละสักหกเดือนก็พอ ถ้ามากกว่านั้นก็จะบ่นว่างานหนัก ส่วนใหญ่คือการมานั่งประจำโต๊ะ ทำท่าว่ายุ่ง แต่ในสมองกลวงเปล่าราวกับโพรงในปากนกกระทุงที่โง่จนหาปลามากินไม่ได้

ขอระบายหน่อยเถอะ ในฐานะเด็กฝึกงานคนหนึ่งที่ดันมาฝึกงานในที่แห่งหนึ่งแล้วต้องมาพบเจออะไรแบบนี้

ทุเรศนัยน์ตา และทุเรศตัวเองด้วย ที่จะต้องเติบโตมากับสังคมที่เป็นแบบนี้!

จ๋า 

เป็นเด็กฝึกงานในหน่วยงานแห่งหนึ่งที่มีลักษณะแน่นหนามั่นคงแบบเดียวกับงานราชการ (แต่เธอไม่ยอมบอกว่าเป็นงานราชการหรือเปล่า) เธอเล่าว่าตอนแรกที่ได้ไปฝึกงานก็ดีใจ เพราะหน่วยงานนี้แลดูมีชื่อเสียงดี คิดว่าจะได้ฝึกฝนตัวเอง แต่พอเข้าไปทำจริงๆ ก็พบว่าทุกอย่างเหลวเละไปหมด ตั้งแต่หัวหน้าลงมาจนถึงลูกน้อง เธอทิ้งท้ายว่า สิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากหน่วยงานนี้ ก็คือได้รู้ว่าความกระจอกในการทำงานคืออะไร และเธอจะไม่มีวันเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่แบบนี้แน่ๆ