Drive My Car พื้นที่ปริศนาของความจริง และเรื่องเล่าบนเตียงที่ไม่อาจสื่อความ

Summary

• ริวสุเกะ ฮามากุชิ ทำให้การใช้เวลาบนรถยนต์ของตัวละคร กลายเป็น ‘โมงยามอันแสนศักดิ์สิทธิ์’ ใน Drive My Car หนังความยาวสามชั่วโมง ที่ส่งเขาคว้ารางวัล ‘บทยอดเยี่ยม’ จากเทศกาลหนังเมืองคานส์ปีล่าสุด โดยดัดแปลงมาจากเรื่องสั้นชื่อเดียวกันของ ฮารูกิ มูราคามิ อันว่าด้วยผู้กำกับละครเวที กับหญิงสาวคนขับรถ กับความสัมพันธ์อันแปลกประหลาดของพวกเขา
• ฮามากุชิได้หยิบเอาบรรยากาศหม่นดำ ความคลุมเครือ และภาวะแตกสลาย อันเป็นองค์ประกอบอันมองไม่เห็นได้ด้วยตาเปล่าในงานของมูราคามิ มาใส่ในหนังยาวลำดับที่เก้าเรื่องนี้ของเขาด้วย ซึ่งอันที่จริง แต่ไหนแต่ไรมา ฮามากุชิก็สนใจทำหนังที่ว่าด้วยภาวะระทมทุกข์ หรือการต้องเผชิญหน้ากับคำถามที่ไม่อาจหาคำตอบได้โดยง่ายของมนุษย์อยู่แล้ว
• ดังนั้น สำหรับ Drive My Car ฮามากุชิจึงไปไกลขึ้นอีกนิด ด้วยการพาตัวละครของมูราคามิมาขยายให้เห็นบาดแผลและร่องรอยของความเจ็บช้ำ ที่ต่างคนต่างก็กลบฝังไว้ตรงไหนสักแห่งของอดีต โดยเฉพาะปริศนาดำมืดเกี่ยวกับภรรยาผู้จากไปของผู้กำกับละคร ที่มักชอบเล่าเรื่อง ‘เด็กสาวที่แอบเข้าห้องของเด็กหนุ่มที่เธอแอบชอบ’ ทุกครั้งหลังจากมีเซ็กซ์