อดีตผู้นำแวมไพร์ แม่ชีผู้อ่อนไหว และครอบครัวใหญ่ในหนัง El Conde : โจรที่ปล้นชิงไม่เท่ากัน และเผด็จการที่เปลี่ยนหน้าได้

Summary

• แม้ ปาโบล ลาร์เรน จะเป็นผู้กำกับชาวชิลีที่เคยมี ‘หนังอ้างอิงบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์’ อย่าง Jackie (2016) และ Spencer (2021) จนได้เข้าชิงออสการ์และเป็นที่รู้จักสำหรับคอหนังทั่วโลกมาแล้ว แต่อันที่จริง บุคคลที่มักถูกเขาหยิบยกมาเล่าถึงแบบเฉียดไปเฉียดมาบ่อยที่สุด ก็เห็นจะเป็น นายพล ออกุสโต ปิโนเชต์ (1915-2006) อดีตผู้นำเผด็จการที่ชาวชิลีส่วนหนึ่งพากันสาปส่งมาไม่ต่ำกว่า 5 ทศวรรษ
• ล่าสุด ลาร์เรนก็เข็นเอา El Conde (หรือ The Count) หนังตลกร้าย/สยองขวัญที่เพิ่งคว้ารางวัล ‘บทยอดเยี่ยม’ จากเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติเวนิสไปเมื่อไม่นาน มาฉายให้เราดูกันผ่านทาง Netflix โดยหนังเล่าถึงปิโนเชต์ในฐานะของผู้นำเผด็จการหน่ายโลกที่มีแต่คน ‘ไม่เข้าใจเขา’ และกำลังอยากตาย แต่ติดอยู่ตรงที่ว่า ตัวตนที่แท้จริงของปิโนเชต์คือ ‘แวมไพร์’ อายุ 250 ปี ที่ไม่สามารถ ‘ฆ่าตัวตาย’ ได้
• การที่ลาร์เรนนำเสนอภาพของปิโนเชต์ในฐานะ ‘แวมไพร์’ นั้น ดูจะสอดรับกันได้ดีกับสถานะ ‘ผู้นำเผด็จการจอมกระหายเลือด’ ของชายผู้นี้ เมื่อเราได้เห็นปิโนเชต์ออกสยายปีกบิน (ซึ่งจริงๆ คือผ้าคลุมชุดผู้นำทหาร) ออกตระเวนล่าประชาชนผู้ต้องตกเป็นเหยื่อ เอามีดคร่าชีวิตพวกเขาอย่างช่ำชอง แล้วควักหัวใจสดๆ ที่โชกเลือดออกมาปั่นกินไม่ต่างจากเครื่องดื่มบำรุงกำลัง - คล้ายกับการที่ปิโนเชต์ได้ ‘สูบเลือดสูบเนื้อ’ ประชาชนของเขาในระหว่างขึ้นปกครองประเทศ
• อย่างไรก็ดี เมื่อหนังดำเนินไปจนถึงจุดหนึ่ง เราก็พบกับความจริงอันแสนเจ็บปวดที่ว่า ไม่ใช่แค่ (อดีต) ผู้นำอย่างปิโนเชต์เท่านั้น ที่มีสถานะเป็น ‘โจร’ ที่ปล้นชิงผู้อื่นอย่างหน้าตาเฉย แต่ตัวละครอื่นๆ ในเรื่องก็ล้วนเป็น ‘โจร’ ที่พยายามปล้นชิงบางอย่างจากคนอื่น ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แถมยังเป็น ‘จอมเผด็จการ’ ในแบบของตัวเองด้วยเช่นกัน
• และสิ่งที่น่าขนลุกที่สุด ก็คือ การที่ลาร์เรนทำให้เราได้เห็นความจริงที่ว่า ‘เผด็จการ’ จะสามารถ ‘เปลี่ยนหน้า’ มาสร้างความวิบัติให้มนุษย์เราไปได้อีกแสนนาน - ตราบใดที่ ‘อำนาจ’ ยังคงเป็นสิ่งที่น่าเย้ายวนใจสำหรับมนุษย์เรา ไม่ต่างไปจาก ‘เลือด’ อันหวานหอมที่เหล่าแวมไพร์ยังคงหิวกระหายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด