แมนสรวง : กระเสือกกระสนเจียนตาย สุดท้ายก็เหลือแค่ ‘ตัวของเรา ใจของเรา’

Summary

• เขม เป็นเพียง ‘ไพร่’ นายรำจากคณะละครในเมืองแปดริ้ว ที่ถูกเข้าใจผิดคิดว่าได้ลงมือสังหารหลานชายของ พระยาบดีศร ขุนนางหัวเก่าผู้ทรงอิทธิพลแห่งเมืองสยาม เขาและเพื่อนจึงต้องถูกขุนนางผู้ใหญ่รายนี้บีบบังคับให้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ในคดีนี้ โดยพวกเขาต้องเดินทางไปทำภารกิจเสี่ยงภัย ผ่านการแฝงตัวเข้าไปสืบราชการลับใน ‘แมนสรวง’ สถานเริงรมย์เร้นลับในกรุงรัตนโกสินทร์ช่วงปลายสมัยรัชกาลที่ 3 เนื่องด้วยสถานที่แห่งนี้อาจเป็นแหล่งรวมของ ‘ดีลลับ’ ที่อาจเป็นภัยร้ายแรงต่อแผ่นดินสยาม โดยเฉพาะการก่อกบฏร่วมกันของคนไทยกับคนจีน
• และเมื่อเขมกับเพื่อน ผู้พยายามกระเสือกกระสนหนีการต้องโทษที่พวกเขาไม่ได้ก่อ มายังแมนสรวงที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยมนตร์เสน่ห์จากศาสตร์ศิลปะและความรื่นเริง พวกเขาก็ค้นพบว่า ความปรารถนาในการมี ‘ชีวิตที่ดีกว่า’ ของพวกเขา ได้ทำให้ ‘ความจริง’ บางอย่างค่อยๆ ถูกคลี่เผยออกมา เพราะคนในนั้น ไม่ว่าชนชั้นไหน ก็ล้วนกระเสือกกระสนดิ้นรนเพื่อ ‘ชีวิตที่ดีกว่า’ ด้วยกันทั้งนั้น
• อย่างไรก็ดี การดิ้นรนเพื่อตามหา ‘สิ่งใดก็ตามที่จะช่วยทำให้ชีวิตดีขึ้นได้’ ของเหล่าตัวละครต่างชนชั้นในหนังไทยย้อนยุคอย่าง ‘แมนสรวง’ ก็ดูจะไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่ผู้คนในเมืองหลวงของ ‘สยามใหม่’ แห่งนี้กระทำกันในแต่ละวันที่ผันผ่านไปเลย
• แต่ต่อให้เรากระเสือกกระสนดิ้นรนเพื่อ ‘เลื่อนชั้น’ หรือก่อร่าง ‘ชีวิตที่ดีกว่า’ จนเหนื่อยเจียนตาย แต่หากบริบทของสังคมแวดล้อมของ ‘เมืองฟ้าเมืองเทวดา’ ที่เราสังกัดอยู่ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปสักเท่าไร สุดท้าย หากเราไม่ถูกระบบสังคมอำนาจเช่นนี้คัดออกไป เราก็อาจต้องกลายเป็นส่วนหนึ่งในระบบอำนาจนิยมดังกล่าวเสียเอง - ระบบที่ทุกคนต้องการมีชีวิตที่ดีกว่า จนต้องเหยียบหลังต่อๆ กันไปอย่างไม่รู้จักจบสิ้น
• ดังนั้น สิ่งที่เราอาจพอจะทำได้ในโลกที่ทุกคนแข่งขันกันกระเสือกกระสน จนกระทบกระทั่งไปมา -แบบที่หลายครั้งก็รู้ตัวบ้าง ไม่รู้ตัวบ้าง- ก็คือ การตระหนักรู้ถึง ‘ตัวของเรา ใจของเรา’ ว่ามันกำลังเรียกร้องหาอะไรกันแน่ เหมือนที่ถึงจุดหนึ่ง ผู้ชมก็ได้ตระหนักว่า การกระเสือกกระสนของตัวละครหลักๆ ไม่ได้ช่วยทำให้พวกเขาได้ ‘มีชีวิตที่ดีขึ้น’ มากไปกว่าจะช่วยทำให้พวกเขาได้ ‘เข้าอกเข้าใจตัวเองมากขึ้น’